***Read the English version here ***

Niemand denkt graag aan de dood. Er zijn tal van onderwerpen die ons meer aanspreken dan nadenken over de dood. De dood is morbide en deprimerend. We denken ook niet graag aan ongelukken of overvallen. Toch denken we er lang genoeg over na om te besluiten te investeren in helmen of alarminstallaties. We verzekeren ons tegen dingen die misschien nooit zullen gebeuren – brand, inbraak, pech. Waarom is het dan zo moeilijk om na te denken over ons eigen dood, die zeker is?

Zou het kunnen dat we de kennis en vertrouwdheid met de dood verloren hebben? Hoeveel van ons hebben van onze leraren/familie/gemeenschap geleerd hoe we ons op de dood moeten voorbereiden? Heeft de medische vooruitgang ertoe geleid dat we de dood niet meer zien als een altijd aanwezige mogelijkheid? Tegenwoordig lijken er bijna eindeloze opties te zijn om het leven te verlengen en de dood uit te stellen.

En waarom richten we ons liever alleen op dít leven? Zou het zijn omdat we niet vertrouwd zijn met wat er na de dood zou kunnen komen? Zijn we onbewust bang dat dit leven alles is wat we hebben, vandaar de noodzaak ons er zo hard mogelijk aan vast te klampen? Tenslotte is niemand van ons voorbij de dood geweest en teruggekeerd met bewijzen dat er iets continueert. Als het “hiernamaals” of “iets wat doorgaat na de dood” ons onbekend is, dan kan de dood aanvoelen alsof we in een zwart gat lopen of van een klif afstappen.

Desondanks slagen veel mensen erin vredig, onbevreesd en zelfs in een staat van verwondering of geluk te sterven. Wat brengt hen vrede op het moment dat ze op het punt staan alles te verliezen?

De dood confronteert ons met de grenzen van de empirische kennis en brengt ons in een gebied waar alleen onbewijsbare krachten effectief lijken te zijn. Een rijk waarin hoop, vertrouwen, vergeving, dankbaarheid en liefde de enige dingen zijn die ons de vrede en het vertrouwen brengen die we zo hard nodig hebben. Pijnbestrijding en lichamelijke comfort zijn uiterst nuttig als we sterven, maar ze kunnen op zichzelf onze innerlijke worstelingen en angsten niet wegnemen.

In deze blog deel ik verhalen en observaties uit mijn ervaring met het begeleiden van mensen bij hun persoonlijke voorbereiding op dood en verlies. Ik hoop in te gaan op de dilemma’s en de worstelingen die ik tegenkom bij het onder ogen zien van sterfelijkheid in deze steeds meer wetenschappelijke, seculiere wereld waar de vocabulaire van het mysterie en de verwondering van het onbekende snel verloren gaat.

Bovenal hoop ik het vertrouwen te wekken dat voorbereiding op de dood zeer nuttig en uitvoerbaar is. Het brengt ons gemoedsrust en innerlijke kracht. Het kan onze diepste angsten wegnemen en ons helpen het beste te maken van de tijd die we hebben, hoe lang of hoe kort ook. Voorbereiden op de dood = voorbereiden op het leven.